Welcome to yoursite name
SAMOLOTY PASAŻERSKIE
Concorde to ponaddźwiękowy samolot pasażerski, jedyny obok radzieckiego Tu-144.
Konstrukcja była efektem współpracy przedsiębiorstw lotniczych BAC z Wlk. Brytanii i Aerospatiale z Francji - stąd także nazwa Concorde (ang./fr.: zgoda). Umowę o wspólnym projekcie podpisano w 1956 roku. Prototyp pokazano w Tuluzie w 1967 a pierwszy lot prototypowej maszyny miał miejsce 2 marca 1969, 1 października tego samego roku odbył się pierwszy próbny lot ponaddźwiękowy. 17 czerwca 1974 Concorde wykonał pierwszy pasażerski lot transatlantycki tam i z powrotem w ciągu jednego dnia. Do użytku w liniach lotniczych wszedł w 1976 roku.
Był to dolnopłat ze stałymi skrzydłami typu delta o profilu ostrołukowym i charakterystyczną zmienną geometrią dzioba, który prostował się w czasie lotu i opuszczał przy starcie i lądowaniu, aby poszerzyć pole widzenia pilotów.
Długość kadłuba wynosi 61,66 metrów i zwiększała się w czasie lotu o 15 do 25 cm ze względu na rozgrzanie kadłuba wywołane tarciem o powietrze. Rozpiętość skrzydeł 25,6 metrów, zaś powierzchnia wynosi 358,25 m2. Wysokość samolotu wynosi 11,40 m. Samolot napędzały cztery silniki odrzutowe z dopalaniem o ciągu 38 000 lbs (ok. 17 236 kg siły) każdy. Maksymalna waga przy starcie 185 ton, przy lądowaniu około 111 ton. Prędkość maksymalna sięgała 2,04 Mach, to jest około 2170 km/h przy maksymalnym pułapie lotu 18 kilometrów. Temperatura nosa kadłuba przy prędkości 2 Mach: 127°C.
Samoloty te latały głównie na dalekich, uciążliwych ze względu na czas lotu trasach - np. Londyn-Sydney, Londyn-Nowy Jork, Paryż-Nowy Jork, Paryż-Rio de Janeiro. Prędkość przelotowa na poziomie 2 Mach (dwukrotna prędkość dźwięku) pozwoliła skrócić podróż przez Atlantyk do zaledwie 3,5 godziny. Rekord na trasie transatlantyckiej wynosi 2 godziny 52 minuty i 59 sekund.
Główne problemy z jakimi borykały się Concordy to olbrzymie zużycie paliwa i związany z tym niewielki zasięg (7250 km) bez międzylądowania, a także ogromny hałas generowany w czasie startu i lądowania. Pierwszy czynnik w połączeniu z małą liczbą miejsc na pokładzie przyczynił się do rynkowej porażki tej konstrukcji. Wyprodukowano jedynie 21 maszyn. Concordy stały się w pewnym momencie de facto maskotkami dwóch wykorzystujących je linii lotniczych - British Airways oraz Air France. Kłopotliwy był także wymóg bardzo długich pasów startowych, co powodowało, że ograniczona liczba lotnisk mogła przyjmować te samoloty. Problemy z przekraczaniem limitów hałasu wywoływały protesty mieszkańców terenów wokół lotnisk - spowodowało to m.in. wprowadzenie zakazu lotów do Australii.
25 lipca 2000 w czasie startu francuskiego Concorde z lotniska de Gaulla pod Paryżem doszło do katastrofy - samolot runął 2 minuty po oderwaniu się od płyty na hotel Hôtelissimo w miejscowości Gonesse. Zginęły 113 osoby; 109 (wszyscy) na pokładzie oraz goście i pracownicy hotelu w tym dwie pracujące tam Polki. Do czasu tej katastrofy Concorde uchodził za najbezpieczniejszy samolot pasażerski w przeliczeniu na wylatane pasażeromile bez wypadku. Paryska katastrofa spowodowała zawieszenie lotów wszystkich będących jeszcze w użyciu maszyn i przyczyniła się do ostatecznej z nich rezygnacji, mimo że bezpośrednią przyczyną katastrofy były części z innego samolotu leżące na pasie startowym. Loty wznowiono dopiero po półtora roku.
Ostatni uroczysty komercyjny lot miał miejsce na trasie Nowy Jork - Londyn 24 października 2003 w ramach British Airways. Natomiast ostatni lot w historii odbył się 26 listopada 2003 roku. Air France wycofała Concordy ze służby wiosną tego samego roku. Pozostałe egzemplarze przekazano do muzeów lotnictwa. Prawdopodobnie jeden egzemplarz francuski jest operacyjny i poddawany przeglądom. BA utrzymuje dwa samoloty w stanie operacyjnym i poddaje je przeglądom, jednak maszyny nie odbywają w chwili obecnej lotów. Możliwe, że w przyszłości samoloty wzbiją się jednak jeszcze w powietrze przy okazji np. pokazów lotniczych.